سا لها پيش به سخنراني امام جمعه تهرا ن آقا ي منتظري از راديو گوش مي کردم. موضوع اين نبود که کسي مي توانست از آقاي منتظري چيري ياد بگيريد. بيشتر هدف اين بود که چند ســاعتي خود را مشغول کرده با شم و از شوخي ها ي آ قاي منتظري  حداقــل لبخندي بر لب بگيرم. آ قاي مـنـتظري کشيده و شمرده ساعتها صحبت کرد و حاضرا ن در دا نشگاه تهرا ن را گاهي به گريه و گاهي هم به خنده  وا مي دا شت. ولي با همه تفاصيل آقاي منتظري چيزي گـَنکي گفت در آ ن وقت که من متوجه  شدم منظور آقاي منتطري چه بود شايد حاضرين در نماز جمعه متوجه شده با شند، در هر صورت همه قاه قاه مي خنديدند. آ قاي منتظري امام جمعه تهرا ن گفت آدم وقتي سيب مي خورد بايد نمک بزند. ولي فراموش نکنيد وقتي گـلابي مي خوريد حتماَ با همـسرتان بخوريد. ولي هــرگــز فرا موش نکنيد و هرگز اشتباه  نکـنيد هر دو را با هم نخوريد زيرا بچه شما لج با ز، سرکش و يا خداي نکرده زبانم لا ل زبانم لا ل ياغي شوند مثل هما ن يا غي ها ئي که آقاي خـــلخا لي ايـنجا و آ نــجا د سته د سته به آ تش مي کشد. يک باره خنده ٌ مردم فروکش کرد و به سکوت وحشتناکي تبديل شد و خود آ قاي منتظري هم لحظه اي ساکت ماند و ليوا ن آب خود را سر کشيد.

من هنوز هم که هنوز صداي منتظري در گوشم مانده و هر وقت چيزي ا ز ا و مي شنوم و يا مي خوانم به خود مي گويم. مواظب با ش هرگز سيب و گـلا بي را با هم نخوري. در هر صورت من تا زه ديروز فهميدم که منظور آقاي منتظري چه بوده، وقتي به صحـبـتهاي امام خامنه اي گوش مي کردم، متوجــه شدم که امام طِفلکي در يک جيب سيب دارد و در جيب ديگر گـلابي. ا و مانده بود چه کا ر کند آيا سيب را با نمــک بخورد و يا ا ينکه گـلا بي را با همسر خود. براي امــام شوراي نگهبا ن شـده بود گـلا بي، و دانش آموزا ن تجديدي و مردودي مجلسيان به تحصن نشسته نيز سيـــب شده بودند.